Willeke Gerritsen verbetert het onderwijs van verpleegkundigen in Papoea-Nieuw-Guinea

Willeke Gerritsen werkt via VSO in Papoea-Nieuw-Guinea. Ze verbetert in Madang het onderwijs op een opleidingsinstituut voor verpleegkundigen. Het leuke van dit werk is dat de docenten en studenten van haar leren, maar dat Willeke ook veel van hen opsteekt. Haar baan is bovendien heel afwisselend. “Ik sta voor de klas, maar begeleid de studenten en docenten ook als ze hun nieuwe kennis in het ziekenhuis op patiënten toepassen. Op andere dagen onderzoek ik bijvoorbeeld zwangere vrouwen, of ga ik met de studenten naar eilanden in de buurt om schoolkinderen te onderzoeken.”

Als Hollander moet je je in Papoea-Nieuw-Guinea aanpassen. “De directe benadering die wij in Nederland gewend zijn, geldt hier als ongepast. In dit land heerst een strenge hiërarchie en moet je respect tonen voor mensen die ouder zijn dan jij. Ik kan bijvoorbeeld een oudere collega niet in het openbaar tegenspreken.” Willeke kiest daarom voor een andere weg en investeert veel tijd in het opbouwen van een goede relatie met haar collega’s. “De scheiding tussen werk en privé is in Papoea-Nieuw-Guinea minder strikt dan bij ons.”

“Mijn kennis draagt bij aan goed onderwijs voor verpleegkundigen, zodat iedereen hier straks de best mogelijke zorg kan krijgen.”

Naalden veilig weggooien

In Papoea-Nieuw-Guinea heerst een aidsepidemie. Willeke leert daarom hoe de studenten hun patiënten en zichzelf kunnen beschermen tegen hiv. “Ik leg hen uit dat ze gebruikte naalden meteen moeten weggooien in een speciale container, zodat dit op een veilige manier gebeurt. Om ongelukken met naalden te voorkomen, kunnen ze het beste rustig en geconcentreerd werken. Ook geef ik met mijn studenten voorlichting aan de bevolking over hoe ze kunnen voorkomen dat ze geïnfecteerd raken met hiv.”

Dagen lopen

Willeke vindt het moeilijk dat ziektes die goed te bestrijden zijn, bij haar patiënten soms onbehandeld blijven. “Dat kan allerlei oorzaken hebben. Medicijnen zijn op, of patiënten hebben geen geld voor een behandeling. Het gaat ook mis doordat in afgelegen dorpen geen klinieken zijn. Mensen moeten dagen lopen om een ziekenhuis te bereiken. Daarom draag ik in dit land bij aan goed onderwijs voor verpleegkundigen, zodat iedereen hier straks de best mogelijke zorg kan krijgen.”