‘Mijn baby was zo klein’- Barbara Matuga

Tot een aantal jaar geleden had het Gulu Regional Referral Hospital slechts vier ervaren artsen in dienst. Junior artsen in opleiding en verplegers voerden het grootste gedeelte van het werk uit. In samenwerking met het ziekenhuis zorgde VSO voor een nieuwe, goed uitgeruste neonatale intensive care unit (NICU). Hier kunnen per maand 60 baby’s terecht.

Kersverse moeder Barbara Matuga (23), deelt haar ervaringen.

“Ik was zes maanden zwanger toen mijn vliezen braken. Mijn schoonmoeder zei dat ik naar het ziekenhuis moest gaan. Mijn man en ik gingen meteen. Ik werd opgenomen en was er een week, toen ik beviel. Ik verloor veel bloed. Ik herinner me dat ze mijn zoontje op mijn borst legden. Ik kon niet geloven dat hij zo klein was! Hij was maar 1.000 gram, dus hij moest naar de neonatale afdeling. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik sliep die nacht alleen, mijn schoonmoeder hield hem in de gaten. Hij lag aan het zuurstof toen ik hem de volgende dag zag. Hij was zo klein en fragiel. Ik was nerveus toen ik hem vasthield.

Langzaam maar zeker begon hij zijn ogen te openen en kon ik hem borstvoeding geven. We bleven nog een week en daarna konden we naar huis. Een paar weken later legde ik hem op bed nadat ik hem gevoed had. Toen ik bij hem ging kijken, zag ik dat hij niet goed ademde. Zijn ademhaling was veranderd. Ik werd bang, en riep mijn schoonmoeder erbij. Zij zei dat hij niet ademde zoals een baby zou moeten. Ik ging meteen met hem naar de NICU en gaf hem aan de verpleging. Die begonnen meteen met een soort eerste hulp met een beademingszak. Op een gegeven moment stopte hij met ademen en begon dan weer. Zijn kleur veranderde. Het ging zo een hele dag door voordat hij zijn ademhaling weer normaal werd.

Het was zo pijnlijk om het beademen en de injecties te zien. Ze hadden een ader nodig dus gaven ze hem een prik in zijn zij, maar daar konden ze niks vinden en dus probeerden ze het ergens anders. Als een moeder voel je dat. Mijn baby stopte niet met huilen. Je hoort alles, de bewegingen, de haast… als mensen in een ziekenhuis zich beginnen te haasten weet je dat iets niet goed is. Gerieke en de verplegers hebben zo goed geholpen.

Als de neonatale afdeling er niet was geweest, denk ik dat hij het niet had gehaald. Thuis kan je geen extra zuurstof krijgen. Hij werd eerder geboren dan de bedoeling was, en als ik thuis was gebleven was het vreselijk geweest.

Nu gaat het prima met mijn baby. Het voelt goed en het is zo’n opluchting. Wanneer je baby zich goed voelt, dan voel je jezelf ook goed.”